Ons Adoptieverhaal: 18 maart

18 maart 2011... net één jaar geleden...

We stapten van het vliegtuig op Ethiopische bodem, het supermooie thuisland van ons zoontje. Om hem een uur later gaan op te halen. Héél snel opfrissen en dan kon het niet snel genoeg richting Amba gaan.
Het moment dat ze je kindje in je armen geven is bijna met geen woorden te omschrijven. Een golf van warmte gaat door heel je lichaam.

Een dag die ons eeuwig zal bijblijven. We stapten met Redeat door DE poort van Amba om hem voor altijd bij ons te hebben.
Daar stonden we dan ineens ,aan de andere kant van die poort waar we een paar weken voordien met veel verdriet waren vertrokken.
We keken eens naar elkaar en voelden hetzelfde zonder dat daar veel woorden voor nodig waren. Ons 3e zoontje, nog zo klein en fragile. Veilig in de draagzak bij papa.

Nog even een potje vullen met aarde in van het straatje van het weeshuis. En dan stapten we met ons 3-tjes naar het guesthouse.
Eens aangekomen op onze kamer kregen we dadelijk een grote smile van onze kleine jongen. Hij keek rond met grote ogen. Wat gaat er dan in zo een hoofdje om???
Zijn kleren moesten we dadelijk uittrekken van de verpleegster, dat hadden we haar absoluut moeten beloven. ( terwijl wij op voorhand hadden gezegd van dat zeker niet te doen omdat hij dan tenminste nog zijn eigen geur kon ruiken...). Maar de kleertjes die hij aanhad waren nog heel klam, en hij was heel erg ziek geweest. En we wilden natuurlijk geen enkel risico nemen.

En dan volgende een zalige week. Het was heerlijk om je kind te ontdekken. Uren en uren aan een stuk konden we naar hem kijken. Elk geluidje, elke verandering namen we in ons op.
En Redeat liet zich alles welgevallen. Vaak kregen we zijn geweldige lach te horen, hij kon echt gieren van het lachen met zijn mond groot open. Maar tegelijk ook heel angstig kijken en stil om zich heel kijken.
Het meest genoot hij van zijn warm badje, in een teil die we langs de kant van de weg kochten.