Wel nog met hulp, maar hij heeft het trukje door. Achter een karretje met gewicht in zodat hij niet kan vallen.
Niet te geloven welke vorderingen hij maakt.
De laatste dagen beginnen we wel meer te merken dat hij verlatingsangst heeft. Veel gepakt willen worden, wenen als we hem neerzetten. Inslapen , wat hij tot nu heel goed alleen kon, gaat niet meer zonder onze nabijheid.En s nachts wordt hij soms wenend wakker en is dan moeilijk tot rust te brengen. Vermoeiend voor ons, maar van adoptielotgenoten krijgen we de bemoedigende woorden dat dat een goed teken is voor een goede hechting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten