Count your blessings

Gisteren smolt mijn moederhart :-). Toen ik met Redeat beneden kwam, na zijn bad, hadden de 2 grote broers een verrassing. Ze gingen poppenkast spelen voor hun kleine broer. Daar geniet ik van, als er zo iets spontaan van henzelf komt. En zij glunderden ook met het mooie verhaal dat ze in elkaar gestoken hadden.
En Redeat ging er helemaal in op.
Leuker toch zo live dan een filmpje op tv :-).

Rollenspel.

Vandaag werden de rollen even omgedraaid:-). Redeat ging mij te slapen leggen. Eerst had hij een echt bedje voor mij gemaakt in de speelkamer. Ik moest gaan liggen en hij ging me toedekken.  Ik mocht niet wenen, moest mijn oogjes toe doen en moest een flinke jongen zijn:-)). Geweldig hoe ze je dan helemaal nabootsen. Maar hierdoor weet ik wel dat hij dus héél goed weet wat van hem verwacht wordt als hij gaat slapen!
En dan ging hij me een verhaaltje voorlezen  kreeg ik nog één knuffel en één kus en dan moest ik stil zijn en slapen :-).

Benieuwd of het straks ' in t echt ' ook zo vlot gaat gaan? En of hij dan al de regeltjes nog weet :-)).

Uitgeteld...

Vandaag was er ene heel moe na school. Helemaal uitgeteld zocht hij zich een plekje tussen zijn knuffels en luisterde naar Kapitein Winokio.

Maar toch nog energie over om te lachen. Zo kennen we hem :-).

2 jaar geleden kregen we vandaag op de rechtbank in Ethiopië te horen dat Redeat zijn dossier niet in orde was??!! Wat er dan allemaal in  je omgaat. Er ontbrak blijkbaar nog één document. Een schok, weer door die molen van hevige emoties. En van de rechtbank gingen we naar het weeshuis. Met een raar gevoel toch wel... Want stel je voor dat het niet in orde komt...
Het heeft dan nog 5 hééééél lange weken geduurd voor we het verlossende telefoontje kregen. Maar dat is adoptie zeker hé :-) een heen en weer geslingerd worden tussen euforie en tegenslag...

Gelukkig dat dit nu ver achter ons ligt en we er enkel op deze dag  effe aan terugdenken. We mogen er niet aan denken dat we dit geweldig kereltje niet bij ons zouden hebben nu.

Al 2 jaar...

Weer even in de tijd gekatapuleerd...
Vandaag net  2 jaar geleden kregen we Redeat voor het eerst te zien. Konden we hem eindelijk voelen, ruiken, vasthouden.  Bij het terugzien van de foto's komt alles weer even helemaal terug.

20/1/2011

2 jaar later...

Omwille van drukke agenda's moest de nieuwjaarsbrief voor peter steph wat uitgesteld worden. Maar gisteren mocht hij dan eindelijk zijn brief nog eens opzeggen. Wat hij ook weer met volle overgave deed:-). Zowel peter als Redeat hebben er enorm van genoten.

Deze ochtend was het weer een héél moeilijk afscheid op school. Hij had zich helemaal aan me vastgeklampt .En hij bleef maar roepen, lees brullen, dat hij bij mama wilde blijven. Gelukkig weet ik dat dat vrij snel over is en hij het de rest van de dag heel goed doet. Maar het afscheid mag van mij wel wat anders lopen nu :-).

Deze avond gaan we naar een cursus van het VCOK. Het is voor adoptieouders die maximum 2 jaar thuis zijn met hun kind. Hopelijk steken we daar wat op. En ik wil het zeker ook hebben over zijn inslapen. De euforie was maar van korte duur:-(. Wordt vervolgd....

Opgelucht

De eerste week school van onze jongen zit erop. En het is een héle opluchting dat hij het zo goed gedaan heeft. Slechts één ochtend heeft hij het effe moeilijk gehad en waren de traantjes er, en hartverscheurend roepen op mama. Ik heb er een korte pijn van gemaakt en het afscheid heel kort gehouden.
Maar nu gaat hij al lachend en zingend binnen. En zwaait me zelfs na aan het raam. Hij is blij met 'zijn' juf Katrien. En voor ons een pak van ons hart dat hij zich daar zo goed voelt. Hij heeft gelukkig ook een super lieve juf. In alle drukte vond ze het zelfs niet teveel moeite om toch een paar foto's van hem te nemen. En zo konden we zien hoe hij het daar doet.

En wat voor ons nog de grootste verandering is, is het slapen gaan. Tot 2 dagen geleden was dat een RAMP.  
Heel vermoeiend om hem avond na avond in bed te doen. Anderhalf uur waren we  bezig. Op school mogen ze slapen en wie sliep er daar het  langst.... Maar gisteren hadden ze hem niet slapen gedaan omdat er een activiteit was. s Avonds gebeurde het wonder:-))). Om 20u was het stil!! Bijna anderhalf uur vroeger dan anders. Vandaag dus gevraagd om hem geen dut te laten doen. En...het wonder geschiedde weer:-)). Zijn verhaaltje, kus, knuffel en....hij ging liggen en bleef liggen, zonder nog één woordje te zeggen. In zijn eigen bed!! Voordien moest hij altijd in ons bed liggen. En weer was het om 20u15 stil.
Dus wat ons betreft, een super geslaagde eerste schoolweek;-).

Morgen

is het Ethiopisch kerstfeest. En net op deze dag begint onze Ethiopische prins aan zijn schoolcarrière. Het zal spannend worden morgen vrees ik. Hij kondigt wel aan dat hij niet gaat wenen. Maar tegelijk zegt hij ook dat mama ook naar school moet.
Benieuwd ook hoe hij gaat thuiskomen... Doodmoe... Een fase waar we door moeten maar waar ik wel heb naar uitgekeken. Hopelijk is hij s avonds nu zo moe dat hij als een blok in slaap valt. Want het slapengaan is de voorbije weken weer een ramp. Anderhalf uur zijn we elke avond bezig vooraleer hij slaapt. Gelukkig slaapt hij dan wel meestal door tot half 8.

Soit, morgen dus de grote stap. Het zal wel wat kunst en vliegwerk zijn om ze alle 3 op tijd de deur uit te krijgen. Maar we zijn voorbereid :-). Alles staat in gereedheid. Kleren hangen klaar, boekentassen klaar, tafel gedekt. We zijn er klaar voor!!

Met mijn armpjes open...

kom ik naar je toe gelopen
kusje hier kusje daar
wij wensen jullie een gelukkig nieuwjaar!!!

Jenne, Wiebe en Redeat